İsimsiz

İki yana tara yalnızlığını, kırıklarını önüne topla. Kırıkların, hatalarını görmeni sağlar. İki yana ayırdığın yalnızlığından mutlak olarak birileri çıkacaktır. Karanlığın altında kalan kişiler nasıl var oluyorsa, yalnızlığın altından da çok dost silueti çıkacaktır. Yaslandığın duvarların bir balyozla nasıl devrildiğini göreceksin. Araladığın tüm anılar kafanda kara deliklere sebep olacaktır. Fakat, bir gün öyle bir konuma geleceksin ki ne eski umurunda olacak ne de yeni ve sen belki de dünyadaki en önemli kişinin kendin olduğuna inanacaksın. Arkadaşların üzüntülü vakitlerinde sana denk gelince ne kadar önemli olduğunu düşünmeni istiyorlar. Arkadaşlar, acayip yanılıyorlar. İnsan önemli varlığın kendisi olduğuna inanmaktansa en önemsiz şeyin aslında kendisi olduğunu anlamalı ki herkesin ne kadar önemsiz olduğunu da fark etmeyi daha yakından hissedebilsin. Bir gün geldiğinde yalnız kaldığında tüm şeylerin önemsizliği ile kimse kara çukura düşmeye maruz kalmasın. İnsan, dostun öneminden ziyade önemsizliğini de hissedebilsin. En büyük dayanak kendin olmalısın.